Czy niedowidzenie da się “wyleczyć”?

Tłumienie oka jest szczególnie niebezpieczne w okresie rozwoju widzenia, czyli u dzieci do 12-14 życia. Skutkiem są zmiany w funkcjonowaniu i stałe pogorszenia ostrości wzroku, czyli tzw. niedowidzenie. Niedowidzenie nie jest spowodowane nieprawidłowościami w budowie gałki ocznej.

Osoby dorosłe, u których niedowidzenie wystąpiło we wczesnym dzieciństwie i nie zostało wyleczone, całe życie będą zmagać się z pogorszonym widzeniem. Niedowidzenie powoduje brak poczucia głębi. Wywołane zaburzenia oceny odległości obiektów od dziecka powoduje problemy z czytaniem, pisaniem, ale także z koordynacją podczas zabaw i uprawiania sportów. Te trudności często przenoszą się na strefę emocjonalno – psychiczną, ponieważ związane są z niską samooceną u dzieci i niskiej pewności siebie w dorosłości.

Jest jednak bardzo duża szansa na odzyskanie pełnego widzenia, jeśli odpowiednio wcześnie – jeszcze na etapie rozwoju widzenia, wykryjemy przyczynę niedowidzenia i wprowadzimy odpowiednie leczenie. Częstą metodą leczenia niedowidzenia jest odpowiednia korekcja wady wzroku oraz zasłanianie oka lepiej widzącego, by pobudzić drugie oko do pracy. Metody leczenia dobierane są indywidualnie przez lekarza okulistę w zależności od problemu i wieku pacjenta.

Niedowidzenie występuje u 2% dzieci w wieku przedszkolnym. Objawami które mogą być alarmujące jest przekrzywianie głowy, przekręcania ciała w jedną stronę czy mrużenie oczu. Jednak najczęściej niedowidzenie nie daje żadnych objawów, ponieważ dziecko widzi prawidłowo drugim okiem. Dlatego konieczne jest wykonywanie badań wzroku dzieci od najmłodszych lat, najpóźniej przed 6 rokiem życia.

Jeśli u dziecka wykryto obniżoną ostrość wzroku i zastosowanie korekcji nie pomaga, bardzo prawdopodobne, że jest to niedowidzenie. Należy udać się do okulisty na pełen badanie funkcji wzrokowych by zaplanować odpowiednie leczenie. U małych dzieci proces ten będzie szybszy. U starszych potrzeba więcej czasu.

Przeczytaj również: Leczenie krótkowzroczności